روش مسيريابي AODV

 

AODV يک پروتکل مسيريابي است، که از روش reactive براي پيدا کردن مسيرها استفاده مي­کند، تفاوت اصلي  بين اين پروتکل و DSR اين است که DSR از source routing استفاده مي­کند، ولی AODV از source routing استفاده نمی­کند، در مقابل در AODV گره مبدأ و گره­هاي مياني اطلاعات hop بعدي را مطابق با هر جريان انتقال بسته داده نگهداري مي­کنند.

 

در يک پروتکل مسيريابي reactive گره مبدأ بسته درخواست مسير (RREQ[1]) را وقتي flood مي­کند که مسيري به مقصد مورد نظر در دسترس نباشد. تفاوت اصلي بين AODV و ديگر پروتکل­هاي مسيريابي  reactive اين است که AODV يک شماره توالي مقصد (DestSeqNum[2]) براي مشخص کردن مسير به روز به مقصد استفاده مي­کند. يک گره اطلاعات مسيرش را وقتی به روز مي­کند که DestSeqNum بسته جاري دريافت شده بيشتر از آخرين DestSeqNum ذخيره شده در گره باشد. 

هر بسته درخواست مسیر شامل نشانگر مبدأ (SrcID[3])، نشانگر مقصد ([4]DestID)، شماره توالي مبدأ ([5]SrcSeqNum)، شماره توالي مقصد (DestSeqNum)، نشانگر همه پخشي ([6]BcastID) و زمان بقا (TTL[7]) می­باشد. DestSeqNum تازه­گي مسيري را مشخص مي­کند که بوسيله مبدأ پذيرفته شده است. وقتي که يک گره مياني يک درخواست مسير دريافت مي­کند، آن را به جلو مي­فرستد يا اگر يک مسير معتبر به مقصد داشته باشد، يک پاسخ مسير آماده مي­کند. اعتبار يک مسير در گره مياني با مقايسه شماره توالي در گره مياني با شماره توالي مقصد در بسته درخواست مسير مشخص مي­شود. اگر يک درخواست مسير چند بار دريافت شود، بوسيله BcastID و SrcID مشخص مي­شود و کپي­هاي تکرار شده از بين برده مي­شود. به گره مقصد يا گرههاي مياني که مسير معتبر به مقصد دارند، اجازه داده مي­شود بسته­هاي پاسخ مسير ([8]RREP) به مبدأ بفرستند. هر گره مياني که يک درخواست مسير را هدايت مي­کند، آدرس گره قبلي و BcastID را ثبت مي­کند. يک تايمر براي پاک کردن اين ورودي استفاده می­شود، که اگر پاسخ مسير قبل از اتمام تايمر نرسد، ورودی پاک می­شود. وقتي که يک گره يک بسته پاسخ مسير دريافت مي­کند، اطلاعات درباره گره قبلي که بسته را از آن دريافت کرده است، ذخيره مي­کند. شکل 2-3 عملیات انجام شده توسط این پروتکل در هنگام کشف مسیر نشان داده شده است، که شکل 2-3 (الف) انتشار بسته درخواست مسیر را نشان می­دهد و شکل 2-3 (ب) مسیر طی شده توسط بسته پاسخ مسیر یعنی مسیر کشف شده توسط پروتکل AODV نشان  داده شده است.

مزيت اصلي پروتکل AODV اين است که، مسيرها به روش reactive ايجاد مي­شود و شماره توالي مقصد براي پيدا کردن آخرين مسير استفاده مي­شود، به همین دلیل تأخير تنظيم مسير کم است. يک عيب پروتکل AODV اين است که گره­هاي مياني مي­توانند منجر به مسيرهاي ناسازگار شوند اگر شماره توالي مبدأ خيلي قديمي باشد و گره­هاي مياني شماره بالاتری دارند اما آخرين شماره توالي مقصد نيست، درنتيجه ورودي کهنه دارند. همچنين بسته­هاي پاسخ مسير در پاسخ به يک بسته درخواست مسير تنها می­توانند منجر به سربار کنترلي سنگيني شوند. عيب ديگر AODV اين است که پهناي باند زيادي مصرف مي­کند.