روش مسيريابي DSR

DSR يک پروتکل مسيريابي براي شبکه­ هاي موردي سيار است که وقتی گرهی یک مسیر را درخواست می­کند، این پروتکل آن مسير را به طور on-demand تشکيل مي­دهد. DSR از روش source routing استفاده مي­کند. مشخص کردن  source routes نيازمند جمع ­آوري آدرس همه گره­هاي مياني مابين مبدأ و مقصد در خلال کشف مسير است.

 

اطلاعات جمع ­آوري شده از مسير بوسيله گره ­هايي که بسته­هاي کشف مسير را پردازش مي­کنند، کش[1] مي­شود. مسيرهاي ياد گرفته شده براي بسته­ هاي مسير استفاده مي­شود. براي انجام دادن source routing، بسته­هاي مسيريابي شده شامل آدرس همه گره­هايي است که بايد از آنها عبور کنند. شکل 2-2 عملیات انجام شده توسط DSR را نشان می­دهد.

مزيت DSR اين است که، يک روش reactive است به همين دليل نياز به flood کردن دوره­اي پيغام­هاي به روز کردن جدول را، که در روش proactive اتفاق مي­افتد، کم کرده است. عيب اين پروتکل اين است که مکانيزم نگهداري مسير به طور محلي يک لينک قطع شده را تعمير نمي­کند. اطلاعات کهنه کش شده مربوط به مسير مي­تواند سبب بي­ثباتي در مرحله بازسازي مسير شود. تأخير تنظيم اتصال در این پروتکل بيشتر از پروتکل­هاي proactive  است. همچنين DSR سربار مسيريابي قابل ملاحظه­اي دارد، به دليل اين­که از مکانيزم source routing در اين پروتکل استفاده مي­شود، سربار مسيريابي متناسب با طول مسير است.